مقایسه بین عکاسی دیجیتال و آنالوگ
قدیما وقتی دلمون برای خاطرات گذشتمون (چه خانوادگی و چه دوستانه) تنگ می شد می رفتیم
آلبومعکس های قدیمی مونو برمی داشتیم و ساعتی با نگاه کردن اون عکس ها (حالا چی سیاه و
سفید وچی رنگی) خاطرات قدیما رو مرور می کردیم. اما امروزه دیگه خیلی کم پیش میاد کسی
بیاد آلبوم ورق بزنه! معمولاً یا به گالری موبایل یا به فایل های save شده ی کامپیوتر مراجعه میشه.
برای همین بنظرم اومد خیلی مختصر و خلاصه و با پرهیز از اصطلاحات فنی و تخصصی یا زیاده
گویی بی جا و بی مورد ( طوری که از حوصله شما خواننده گرامی خارج نباشه) مختصری مزایا و
معایب عکاسی دیجیتال و آنالوگ رو خیلی ساده مقایسه کنم.
انالوگ
در عکاسی آنالوگ می بایستی دوربینی رو در دست می گرفتی که از نظر مکانیکی قطعات و لوازم متوسطی
داشت و به اصطلاح عکاس ها لنز خور خوبی هم نداشتن؛ بعد باید با تهیه یک حلقه نگاتیو ( که شامل حلقه
24 عددی یا ۳۶ عددی می شد) می تونستی عکس دلخواهتو تهیه کنی. حالا بماند که اون حلقه نگاتیو هرگز
نباید نور به خودش می دید ( چه قبل از کار گذاشتن در دوربین و چه بعداز کار گذاشتن در دوربین) چرا که
نگاتیو های اون حتماً به هنگام تابش نور سیاه می شد ( به اصطلاح می سوخت). حتی بعد از عکاسی هم
نمی بایستی نور می دید. و چه بسیار عکس ا که بر سر این بی ملاحضگی ها یا عدم آگاهی ها می سوخت
و حیف می شد! دیاف، فکوس، زوم، وضوح رنگ، ویزور و خیلی چیزهای دیگه اون هم در مقایسه با
دیجیتال سطح پایین تری داشت.
بعدِ انجام این مراحل و این ملاحظات حساس، شما فقط به اندازه ی یک حلقه نگاتیو ۳۶ عددی یا ۲۴ عددی
می تونستی عکاسی کنی! و بعدِ عکاسی هم می بایستی نگاتیو ها رو به لابراتوار منتقل می کردی و اونجا
تازه به ظهور می رسید (چاپ می شد). و اگه یه وقتی عکسِ مورد نظرت از سوژه دلخواهت نبود، تازه بعدِ
ظهور نگاتیو می تونستی عیب و ایرادهاشو پیدا کنی. اونوقت هیچ معلوم نبود آیا مجدد بازهم فرصتی
برای مراجعه دوباره به اون سوژه برات پیش میاد تا مجدد عکاسی کنی یا نه!
دیجیتال
اما با در دست داشتن یک دوربین دیجیتال (حالا از هر نوع آن) کل فرایند ثبت تا ظهور عکس فقط به یک شاتر
و آنهم در چند ثانیه میسر خواهد شد. بافشار یک دکمه(شاتر) عکس گرفته می شه و بعد چند ثانیه هم می توانی
عکس رو روی صفحه LCD مانیتور دوربینت ببینی و اشکالات اونرو بررسی کنی، یا بلافاصله به کامپیوتر خودت
منتقل کنی و با نرم افزارهای تخصصی عکس هرگونه ویرایش و تغییر دلخوا را روی اون انجام بدی و بعد روی
کاغذ پرینت یا روی اینترنت با دوستان خود به اشتراک بزاری.
در دنیای عکاسی دیجیتال خیلی راحت بعدِ ثبت عکس می تونی عکس را مورد بررسی قرار بدی که آیا مثلا:
تصویر به اندازه کافی واضح و روشن است یا نه؟ فکوس بخوبی روی سوژه مد نظر بوده یا نه؟ آیا چشم های
سوژه انسانی هنگام ثبت عکس باز بوده یا بسته؟ زاویه دید شما نسبت به سوژه یا محیط نتیجه بخش بوده یا
نه؟ و بسیاری از نکاتِ دیگه.که این امکان رو به شما می ده که در صورت نارضایتی، عکس خودت رو تکرار کنی
و سوژه را از دست ندهی.
اما این امکانات رو هرچقدر خیلی سریع و با کمترین فاصله از هنگام ثبت عکس، دنیای دیجیتال به ما می ده،
اما در دنیای آنالوگ می بایستی تا مرحله رفتن به لابراتوار و ظهور عکس صبر می کردی تا ببینی تمامی این
فرایند قابل پذیرش شده یا نه! و اگر قابل پذیریش نمی بود ممکن بود دیگه هیچوقت شرایط
تکرار عکس برات تا اخر عمر پیش نیاد و افسوسش رو بخورین!
نتیجه
بنابراین می تونیم از این بحث تا به اینجا این نتیجه رو بگیریم که دقت و میزان حساسیت و وسواس در عکاسی
آنالوگ بسیار بیشتر از عکاسی دیجیتاله. در عکاسی دیجیتال هر زمان که احساس کنی عکس وابه دلت نیست،
براحتی می توانی تکرارش کنی اما در دنیای انالوگ تو فقط به اندازه ی همان حلقه ی ۲۴ تایی یا ۳۶ تایی نگاتیو
فرصت برای آزمون و خطا داری. پس هنگام نگاه کردن از ویزور دوربین آنالوگ می بایستی همه ی جوانب را خوب
می سنجیدی و بعد دکمه شاتر را می زدی. بنا بر این قدر هر فریم عکس رو می دونستی! چیزی که در دنیای
دیجیتال عکاسان هیچگاه به اون توجهی ندارن! یعنی قدر فریم،فریم شات هایی که می زنن رو نمی دانن!
چون تا بی نهایت می تونن شات بزنن تا بلاخره یک عکس وابه دلشون بشه.
با یک مثال ساده تر میزان اهمیت شاتر در دنیای انالوگ رو شرح می دم:
تصور کنید که یک اسحله با یک خشاب ۳۶ عددی فشنگ در دست دارین. کل فشنگ شما همان ۳۶ عدد است
و باید به هنگام هدف گیری و شلیک نهایت دقت رو انجام بدین؛ و در صورت خطا رفتن نشانه گیری تون
یک فشنگ از شما کسر می شه. پس باید قدر فشنگ های خودتونو بدونید. حالا با توضیح این مثال فرض
کنین دوربین عکاسی در دست شما همان اسلحه است و حلقه ۳۶ عددی نگاتیو شما هم همان خشاب ۳۶
فشنگی! پس به هنگام عکاسی از سوژه تمامی نکات فنی و مضمونی رو با ضرافت بالا و با دقت کافی
انجام بدین تا نگاتیو های شما حیف نشون. چیزی که در دنیای دیجیتال مخصوصا عکاسان جوان و
مبتدی هرگز اون رو رعایت نمی کنن! یعنی دقت در زدنِ حتی یک شات! برای شات زدن حتی در
دنیای دیجیتال حرمت قائل شویم!
کار با دوربین های دیجیتال و ثبت عکس بسیار ارزان تر و کم هزینه تر است. یعنی شما بعداز پرداخت
هزینه دوریبن (که طبیعتا قیمت ان از قیمت یک دوربین آنالوگ بسیاار بیشتر است) اما بعد آن دیگر
هیچگاه هزینه صرف وقت برای چاپ عکس یا خرید نگاتیو و و … را نمی پردازین. اما بشرطی که در
ابتدا سختی کار با دوربین های دیجیتال را به خود داده باشین! مخصوصا همان بحث حساسیت در
شاتر زدن! از مزایای عکاسی آنالوگ اینه که به ما یاد می ده برای زدن حتی یک فریم شات، قدر شناس
باشیم! سختگیر باشیم! پُر دقت باشیم!
پایان
در پایان چند فریم عکس از دنیای آنالوگ رو با هم مرور کنیم … به عکس های زیر خوب توجه کنیم تا
متوجه دقت، سرعت، و حساسیت سوژه ها بشیم و ببینیم که عکاسش با چه سرعت عملی و البته با
کلی دقت و حساسیت شاتر زده :
[newsletter-pack newsletter=”۲۳۵۱″ style=”style-7″ si_style=”t1-s1″ show_title=”۰″][/newsletter-pack]
