چگونه عکاسی را شروع کنیم – خرید دوربین

سالیانه هزاران نفر با عکاسی و دوربین DSLR یا Mirror Less وارد دنیای عکاسی می شوند و برای رسیدن به اوج موفقیت در این عرصه همه ی تلاش خود را می کنند اما در انتها به هر دلیلی ممکن است به مقصد نرسند و مشابه خیلی از کارهای نیمه تمام دیگه رهایش کنند…
مشکل اینجاست!

که فکر می کنند شخصی که به این درجه از کیفیت در عکس ها رسیده است حتما وضع مالی خوبی داشته و بهترین دوربین و تجهیزات را تهیه کرده است.
اگر با شما صادق باشم حرف بی راهی نیست..اما کاملا هم درست نیست!

من بعد از سال ها هنوز دوربین 450D کنون دارم و لنز های من آنالوگ هست!
لنز های من ۱۳۵ فیکس زنیت و ۴۴ میلی متر هلیوس است. فراموش کردم بگم که لنز ۱۸-۵۵ هم یار قدیمی من هست و
هنوز هم همراه من.

مسلما دوستانی که دوربین های حرفه ای تر و لنز های حرفه ای تری دارند کیفیت عکس هاشون از من بیشتر هست ولی آیا تمام ماجرا در همین موضوع خلاصه می شود؟!
در ادامه بیشتر راجع به این موضوع صحبت خواهیم کرد.

راز اصلی چیست ؟

خیلی از عکاسان می دانند که نه دوربین و نه لنز به تنهایی هیچ گاه یک عکاس را عکاس نکرده
ولی چه قدر خوب می شود دوستانی که تازه وارد این حرفه شده اند یا علاقه مند هستند از این راز بزرگ آگاهی پیدا کنند.

اگر شما عکاسی را شروع کردید محکوم هستید به موفقیت !

شما باید موفق شوید و هیچ راهی جز این نخواهید داشت. پس از همین حالا ذهن خود را برای فرمول موفقیت در این عرصه آماده کنید.

شاید خیلی از عکاسان و اساتید، به این نوع ادبیات و گفتار من خرده بگیرند اما من سعی کردم بر خلاف اصطلاحات کمی سخت عکاسی که در ابتدای کار ، جز گیجی چیزی برای شما به همراه نخواهد داشت,  به ساده ترین روش ممکن به شما بگویم از کجا باید عکاسی را شروع کنید و در این مسیر چه چیزهایی سر راه شما خواهد بود.

پیش گفتار

برای ساده تر شدن و فهم بهتر در این مقاله، از دو اسم و شخصیت خیالی استفاده کرده ام.

برای فهم داستان بهتر هست راجب شخصیت های داستان اطلاعاتی داشته باشید تا نکته ی مبهمی برایتان پیش نیاید!
تمامی نام هایی که در داستان استفاده شده کاملا اتفاقی بوده و هیچ شخصیت واقعی در داستان وجود ندارد! اما داستان و مکان ها و اتفاقات می تواند واقعی باشد.

شخصیت اول داستان نام خودم هست “شایان مرادی” که چیزی از عکاسی نمی دانم و فکر میکنم تمام عکاسانِ خوب یا پولدارن یا شانس دارن یا استعداد !

من زیاد شخصیت اهل عملی ندارم و همه کس و همه چیز رو مقصر میدونم برای ناکامی ام در عکاسی جز خودم.

اما شخصیت دومِ داستان “پویا ادیب” نام داره

شاید این اسم براتون عجیب باشه اما برای اینکه راحت در ذهنتون باقی بماند از این نام استفاده کردم, این شخصیت عکاس با تجربه ای هست که سال هاست در حال عکاسی کردن است و در حال حاضر خیلی علاقه مند هست که تجربیاتی که بسیار گران به دست آورده را به کسانی که واقعا علاقه مند هستند بیاموزد.

امیدوارم این آموزش هایی که به صورت داستان های کوچک بیان شده, در ذهن شما عزیزان باقی بماند. ضمنا این سری از آموزش ها به صورت ۱۰ مقاله ی در حال نگارش هست.امیدوارم قدم به قدم با هم پیش برویم تا بتوانیم به آگاهی اندکمان بیفزاییم. داخل تمام این داستان های کوچک محتوای ذهنی من نهان شده! سبک نگارش به روش رئال و خیلی ساده به تحریر درآمده!
امیدوارم بتوانید به خوبی با داستان ارتباط برقرار کنید.
پیروز و سربلند باشید – شایان مرادی

موفقیت

در یکی از روزهای پاییزی مهرماه طبق معمول همیشه گوشیم دستم بود و در گروه تلگرامی فتوبست در حال دیدن عکس های دوستان و عزیزان بودم که ناگهان به خودم گفتم

ای بابا این عاطفه هم دو روزه کلا دوربین خریده
عکس هایش از منم بهتر شد!
چرا بعد از این همه نقد عکس من هنور عکس هام مثل دیگران نمیشه!
این عکس را هرچی آب و تابش میدم، رنگشو کم و زیاد میکنم نورشو کم و زیاد میکنم اصلا فایده ندارد…

من عکاس نمیشم!

اصولا منی که یک ساله عکاسی میکنم با کسی که یک ماهه شروع کرده باید تفاوت کنیم!
اما تفاوت ما محسوس نیست و گاهی اوقاتم سرعت پیشرفت اون فرد از من بیشتره…

پشت سر هم به خودم بد و بی راه میگفتم که “پویا” گفت

شایان دقیقا مشکل چیه؟! چرا اینقدر از دست خودت ناراحتی!؟

گفتم راستش خیلی وقته عکاسی رو شروع کردم ولی نه لنز من مثل اینا خفنه و نه دوربین آشغال من به درد عکاسی میخوره!

اصلا بیا مقایسه کن کیفیت عکس های اینارو با عکس های من!

صورتم حسابی قرمز شده بود و راستی راستی از زمین و زمان شاکی بودم!
“پویا” خیلی آرام دست روی شانه ی من گذاشت و گفت پاشو بریم خیابان ولی عصر یه کم عکاسی کنیم حالت خوب شه!

گفتم ای بابا الان میریم همه ی عکس های تو خوب میشه و عکس های من باید فرمت شه اینقدر افتضاحه!

بلاخره

در حال قدم زدن از پارک وی به سمت تجریش بودیم یادم نیست دقیقا کجا, فکر میکنم قبل از چراغ قرمز پسیان!

هوای پاییزی و سردی یهویی به سمت تهران هجوم آورده بود و ما اینقدر گرم صحبت بودیم که من متوجه نشده بودم بینی ام بی حس شده از سرما!
به “پویا” گفتم واقعا یک بار صادقانه بگو این رمز موفقیت تو در عکاسی چی بوده؟!
-خندید!
گفتم واقعا برام جذابه بدونم…
– با صدایی که هنوز آثار خنده توش حس می شد بهم گفت

موفقیت تو هر کاری یک مسیر بی نهایت هست, هیچ انتهایی نداره !

موفقیت مسیره راهه جاده است.

با کمی تعجب گفتم منظورت رو متوجه نمیشم! یعنی تو آدم موفقی هستی؟! یا نیستی؟!
– من آدم موفقی هستم از دید تو و نه از دید خودم, من در یکی از استراحتگاه های این جاده ایستادم و تو در حال حاضر داری من رو در این مکان میبینی و فکر میکنی فرد موفقی هستم اما واقعیت این است که از ابتدای راه با من
نبودی تا ببینی برای این استراحتگاهی که هیچی در عکاسی نیست چه سختی هایی کشیده ام.
لطفا بهم بگو خیلی وقته که دوست دارم بهم بگی از کجا شروع کردی… می دونی من عاشق دانستن زندگی افراد موفق هستم!!

– بسیار خب چون خیلی اصرار میکنی! فقط صبر کن بریم یک جا بشینیم این سربالایی نفسمو برید!
باشه بریم باغ فردوس فکر نمیکنم خیلی راه مانده باشه.
به باغ فردوس رسیدیم جایی که کلی از این عکاس گوگول مگولی ها جمع میشن و عکس میگیرن!

تلنگر

روی یکی از صندلی های ابتدای پارک نشستیم فضای خیلی زیبایی بود

پر از گل و حوض های آب در کنار هوایی که داره کم کم غروب میشه حس خیلی خوبی رو به وجود آورده بود, ساعت حدود ۱۷:۱۰ دقیقه بود…

که گفتم ادامه بده لطفا

– روزی من عاشق عکاسی بودم نه می دانستم لنز چی هست و نه دوربین, به صورت اتفاقی یک دوربین دسته دوم خریدم. با کلی ذوق و اشتیاق روشن کردم و دیدم با اینکه ظاهر ساده ای داره اما بسیار پیچیده هست!
میدونی اونقدرا که از دور به نظر میاد ساده نبود کار کردن باهاش.

در این زمان متوجه چیزی شدم..

مد های روی دوربین, که معمولا در اولین باری که به دوربین نگاه میکنی خیلی چشمک میزنه… روش یک سری عکس داشت و نوشته و مخفف کلمه… کم کم تغییرش دادم تا بتونم باهاش کار کنم مثلا
وقتی روی P (برنامه ریزی شده) یا Auto (اتوماتیک) بود به راحتی می توانستم عکاسی کنم اما زمانی که به M (دستی) تغییر میدادم نمیتوانستم! و پیش خودم گفتم این M حتما برای حرفه ای هاست! چرا دیگران از این Mode
استفاده کنند و من نکنم!

پس سریعا کتاب تهیه کردم و شروع کردم طریقه ی کار کردن با مد M را یاد گرفتن!

شایان: اگه یه دوربین خوب بهت میدادن ببین چی می شدی!
-خاطرم هست تا مدت ها آرزوی من Canon 5D mark lll بود و فکر میکردم بهترین دوربین دنیاست. ولی فکر میکنم خیلی خوب شد با دوربین 100D شروع به عکاسی کردم, چون باعث شد برای گرفتن یک عکس خوب تلاش کنم و خیلی تمرین کنم!

تمرین و تمرین باعث شد تا بفهمم دوربین چی هست!

داشتم به داستان “پویا” فکر میکردم چه قدر ذوق و شوق و چه قدر کنجکاو!
شاید چیزی که کمتر در من وجود داشت!

شایان: ببین پویا از یک میلیون نفر یک نفر میتونه مثل تو به این درجه برسه و با دوربین معمولی هم عکس خوب بگیره!

مثال های واقعی

پویا گفت: شایان ما  همیشه میخواهیم برای بدست آوردن چیزی از ۱۰۰ شروع کنیم و هیچ گاه حاضر نیستم از ۰ شروع کنیم!

مثلا من عاشق کامپیوتر هستم و رویای داشتن یک لپ تاپ در سرم هست! نیازی نیست حتما از کامپیوتر حرفه ای ۱۰-۲۰ میلیونی شروع کنم!
میتونم با یک کامپیوتر یک میلیونی هم کارم و راه بندازم!
گفتم: درسته اما هیچ وقت کارهای یک کامپیوتر یک میلیونی نمیتونه کار کامپیوتر ۱۰ میلیونی را انجام دهد.
پویا : درسته اما بهم بگو میخوای دقیقا با کامپیوتر چه کاری انجام بدی؟!

دینگ دینگ

در حالی که به دلیل سرما دست هام رو روی هم جمع کرده بودم و اخم روی پیشانیم نقش بسته بود بهش گفتم
خوب باهاش وب گردی کنم یا گاهی اوقات پروژه های دانشگاهم رو انجام بدم!
– خب…؟!
همین دیگه بیشتر از این کاری باهاش نمیکنم.
– خب موضوع همین جاست! برای تو همین کامپیوتر یکی دو میلیونی کافیه! نیازی به یک کامپیوتر ۲۰ میلیونی نداری که باهاش کار های 3D رندر میگیرند.

دوربین هم همینطوره!

اگر میخوای عکس خودتو توی فضای اینترنت منتشر کنی دوربین یکی دو میلیونی برای شروع اصلا کم نیست بلکه زیاد هم هست!

کمی صحبت هایش برام جالب و گنگ بود..

گفتم خب باز هم مسلما اون چیزی که من بگیرم سریع تر کارم و انجام میده…
پویا در حالی که تبسم کرد و یک نخ سیگار از جا سیگاری اش درآورد بهم گفت مسلما همینطوره
ولی به قول تو یک کم سرعت بیشتر ارزش ۷-۸ میلیون تومان رو دارد ؟

راستگویی

لبخند روی صورتم نقش بست چشم هامو کمی ریز کردم و هی میزان گشادگی لب هام بیشتر می شد… می خواستم بگم راست میگی واقعا, یک کم سرعت بیشتر ارزش این مقدار پول و ندارد..

پویا ادامه داد: بیشتر ما نمیدانیم دقیقا چیزی که میخواهیم خریداری کنیم چه میزان کارهای ما را راه اندازی میکند!
باور بکنید یا خیر ۷۰% ماشین های میلیاردی که روی کیلومتر شمار آنها عدد ۳۰۰ درج شده در خیابان ها یا اتوبان ها بیش از سرعت ۱۱۰ تا ۱۲۰ کیلومتر نمی توانند برانند!

قانون اول: ابتدا دوربین بخر

-ابتدا یک دوربین ارزان میخری! به نظرم ارزون ترین نوع دوربینی که در بازار وجود داره از نوع DSLR

مثلا تو ایران
۹۷% عکاس ها مارک نیکون و یا کنون رو میشناسند.

اگر کنون دوست داری مدل های 1200D یا 1300D دوربین های خوبیه! اگر نیکون دوست داری یک لنز ارزان ۱۸-۵۵ خوبه! (اخه تو اول عکاسی لنز تله به چه دردت میخوره شایان؟! )
شایان: لنز تله چیه؟! خب اگه من بخوام هم از آدما عکس بگیرم هم از مناظر چی واسه اول کار! لطفا با من
سخت صحبت نکن!
– همون جا به کسی که دوربینت را ازش میخری لنز ۱۸-۵۵ بده اگر کنون گرفتی بگو به جاش لنز ۱۸-۱۳۵ میخوام
و اگر نیکون بودی بگو لنز ۱۸-۱۴۰ بهم بده.

نتیجه گیری

شایان: اهوم .. خب لطفا ادامه بده!
– بعد کلاس نمیری!
شایان:  چی؟! خب پس کجا یاد بگیرم ؟
– حداقل کلاس این موسسه هایی که مثل قارچ سبز شدن نمیری!
– اگر هم رفتی یه جایی میری که درست حسابی بهت عکاسی یاد بدهند!
چون اغلب که نورسنجی و نور و فتوشاپ مقدماتی رو بهت آموزش میدهند و در آخر بهت می گویند: برو خوش آمدی!
بعد که خارج شی از کلاس میبینی هیچی بلد نیستی!

در اکثر این کلاس ها کادربندی هم یاد نمیدن یا اگر هم بدن درست یاد نمیدن و ۹۹% مشکلات از اینجا شروع میشه!

کلا عکاسی, قلم و خودکار نیست که بخواهی امتحان بدی و مدرک بگیری که جزوه هم بنویسی!
عکاسی خلق تصاویر به صورت عملی هست! پس کلاسی برو که عملی باشه! یا کتابی بخوان که بتونه عملی تو را, راهنمایی کنه!

اینقدر غرق صحبت های پویا شدم که فراموش کردم خاکستر سیگارم پودر شده و آتش سیگار به فیلترش رسیده!

دوستان خیلی سپاس گزارم برای زمانی که به نوشته ی من اختصاص دادید!
باعث افتخارم هست نظرات و پیشنهادات خود را با ما در میان بگذارید!
مقاله ی بعدی ادامه ی داستان خواهد بود با کاراکتر های جدید..